….van dat TV programma “Ik vertrek”?? Ja, dat klopt. Daar was inderdaad een klein stukje van een Biodanza workshop te zien. Het stukje waar “een stel mensen van middelbare leeftijd samen door een gymzaal huppelen….”. Ja, ook dat klopt. Dit beeld is op het netvlies van vele Nederlanders gebrand. En de meeste mensen vinden het er maar raar. uitzien. Daar ben ik het wel een beetje mee eens, zo op het eerste gezicht ziet het er ook wel een beetje eigenaardig uit. Wie doet dat nou? Een beetje door een gymzaal huppelen?
Maar….als je nog eens goed kijkt, en even een andere bril op zet, dan kun je iets heel anders zien! Althans, ik zie iets heel anders. Ik zie mensen die plezier hebben. Ook zie ik mensen die zich vrij voelen, vrij om in aanwezigheid van televisiecamera’s helemaal zichzelf te zijn. Ik zie pure vreugde op hun gezicht. Ik zie mensen die vrij zijn van angst, vrij zijn van oordelen, die zichzelf en de ander kunnen accepteren zoals ze zijn. Ik zie mensen die genieten, van muziek, van elkaar, van het samen bewegen.
En zeg nou eens eerlijk: wanneer heb jij voor het laatst echt plezier gehad, vreugde gevoeld, vrijheid ervaren? De meeste mensen doen dingen, omdat het ze zo geleerd is, omdat het zo hoort. Maar wordt je daar echt gelukkig van? Of zou je liever andere dingen doen, maar durf je dat niet zo goed, want dat hoort toch niet? Of dat is raar, en dan hoor je er niet meer bij…
Voel jij niet af en toe het verlangen naar echt contact, naar een plek waar je gewoon jezelf kunt zijn, waar je niet beoordeeld wordt, waar je niet de beste hoeft te zijn, alleen maar jezelf. Waar je geen diploma hoeft te halen en geen hoge cijfers, waar je niet kunt winnen en dus ook niet verliezen, want er is geen competitie. Een plek waar jij mag zijn wie je bent, met alles wat er is: je talent, je kracht, je zwakte, je emoties, je zorgen, je ambities, je vreugde, je verdriet, en wat er nog meer in jou aanwezig is.
Niet geheel toevallig is een Biodanza groep een plek waar dat allemaal kan. En eerlijk is eerlijk, ik heb zelf ook de nodige weerstand gehad voordat ik naar Biodanza ging. Want ja, dat dansen leek me wel leuk, maar dat knuffelen….nou nee, te klef naar mijn zin. En op een dag ging ik dus toch. Samen met een vriendin, die het wel gezellig vond om met z’n tweeën te gaan. Als sneeuw voor de zon verdwenen mijn weerstanden en mijn vooroordelen. Ik was meteen verkocht.
Mijn eerste Biodanzales was in september 2015. Inmiddels geef ik alweer zo’n drie jaar zelf wekelijks Biodanzaworkshops, waarbij ik mensen uitnodig te bewegen vanuit hun gevoel en te ervaren wat er in ze leeft. En als ik zie hoe blij mensen daarvan worden, tja, dan ga ik bijna als vanzelf huppelen!